ادامه مطلب...
برچسب ها : شانگهای ,
توسط : سید سلمان حسینی تاریخ : یکشنبه 89/8/9
دیدگاه()
جغرافیای سیاسی
ایران شرقی : در حال حاضر چین که مشغول انتقال نفت و گاز از آسیای مرکزی می باشد و همکاری های اقتصادی را در صدر برنامه های خود با کشورهای منطقه قرار داده است ، در زمینه نظامی نیز روابط با جمهوری های آسیای مرکزی را توسعه می دهد. چین در سال های اخیر به شریک مهم تجاری کشورهای منطقه تبدیل شده و هم اکنون میزان مبادلات تجاری پکن با پنج جمهوری آسیای مرکزی سالیانه به 25 میلیارد دلار می رسد. به نظر کارشناسان مسائل سیاسی ، در چند سال آینده چین با ارتقاع سطح مبادلات تجاری خود با کشورهای منطقه از روسیه که میزان معاملات سالیانه تجاری این کشور با جمهوری های منطقه 28 میلیارد دلار را تشکیل می دهد ، پیشی خواهد گرفت.
آن چه که درسال های اخیردرخلال گسترش همکاری های اقتصادی وتجاری چین با پنج کشورآسیای مرکزی قابل ملاحظه می باشد ، افزایش روابط نظامی وامنیتی پکن با این جمهوری های می باشد. زیرا چین پس از فروپاشی اتحاد شوروی موفق شد در امتداد مرزهای مشترک خود با این جمهوری ها منطقه عاری از تجهیزات و نیروی نظامی ایجاد نماید. در چارچوب همین تلاش ها سازمان همکاری شانگهای به وجود آمد که به غیر از مناسبات اقتصادی، گسترش همکاری های امنیتی را نیز در دستور کار خوددارد. از این رو خطر احتمالی حمایت برخی از کشورهای آسیای مرکزی از تجزیه طلبان ایغور در استان هم مرز سینکیانگ ایغور به صفر رسانده شد. علی رغم تمامی این اقدامات دولت چین از ناحیه وجود عوامل ناامنی در آسیای مرکزی احساس خطر می کند.
فعالیت گروه های اسلامی افراطی ، قاچاق مواد مخدرو تسلیحات و حضور نظامیان آمریکایی در" پایگاه هوایی ماناس" در قرقیزستان از جمله عواملی می باشند که دولت چین را نگران می کند. شاید در نگاه نخست همکاری نظامی چین با کشورهای منطقه آسیای مرکزی محدود می باشد. اما تلاش شبکه "القاعده" برای کشاندن ناامنی ها به داخل چین و حمایت از جدایی طلبان ایغور همواره برای دولت پکن جای نگرانی را بدنبال داشته است. احتمال افزایش تحرکات گروه های تندرواسلامی درکشورهای آسیای مرکزی درجهت ایجاد بی ثباتی درمنطقه می تواندبه عامل مهمی در افزایش همکاری های نظامی چین با این جمهوری ها تبدیل گردد.
درحال حاضرعمده همکاری های نظامی چین باجمهوری های آسیای مرکزی درقالب برگزاری رزمایش های مشترک نظامی و کمک های فنی و نظامی پکن به نیروهای مسلح این کشورهاخلاصه می شود. درآغازاین همکاری ها رزمایش های نظامی به طوردوجانبه میان چین و یکی ازکشورهای عضو"سازمان همکاری شانگهای" برگزار می شد. چنانچه در چارچوب این برنامه در سال 2002 میلادی ، رزمایش نظامی مشترک چین و قرقیزستان برگزار شد. در سال 2003 میلادی برای بارنخست رزمایش های گسترده پنج کشورعضو"سازمان همکاری شانگهای" شامل روسیه ، چین ، تاجیکستان ، قزاقستان و قرقیزستان با مشارکت بیش از3 هزار نظامی این کشورهابرگزار گردید. در سال 2006 میلادی نخستین رزمایش ضد ترورستی کشورهای عضو" سازمان همکاری شانگهای" در قلمرو ازبکستان برگزار گردید. همان سال در منطقه کولاب تاجیکستان نیز رزمایش مشترک نظامی چین و تاجیکستان که هدف آن مقابله با گروه های ضد ترورستی در شرایط کوهستانی اعلام شده بود ، برگزارگردید.در این رزمایش مشترک 300 نظامی تاجیک و 150 نظامی چینی شرکت کردند.
در سال 2007 میلادی دو رزمایش نظامی دیگر برگزار گردید. یکی از این رزمایش هایتحت عنوان"«ضد ترورـ ایسیق کول ـ 2007میلادی " در ساحل دریاچه کوهستانی ایسیق کول در قرقیزستان برگزار گردیدکه در آن نیروهای ویژه تمامی کشورهای عضو" سازمان شانگهای" شرکت کردند. رزمایش دوم نظامی در سال 2007 میلادی در ماه اوت در استان چیلیا بینسکی روسیه در منطقه اورال برگزار گردید. در مجموع در سال های اخیر چین در بیش از بیست رزمایش نظامی در چارچوب" سازمان همکاری شانگهای" در آسیای مرکزی شرکت داشته است. بنابه تاکید مقامات مسئول در "سازمان همکاری شانگهای" دور دیگری از رزمایش های مشترک نظامی نیروهای مسلح کشورهای عضو این سازمان در منطقه ماتی بلاق در قزاقستان در سال جاری برگزار خواهد شد.
علی رغم هماهنگی های به عمل آمده برای برگزاری این رزمایش های مشترک نظامی چنین به نظر می رسد ، میان فرماندهان نظامی چینی و روسی اختلافاتی وجود دارد و در مواردی با فضای بی اعتمادی همراه می باشد. از سوئی دیگر میان کشورهای عضو" سازمان همکاری شانگهای" نیز اختلاف نظرهای بروز کرده است. چنانچه در سال 2009 میلادی دولت ازبکستان از حضور در رزمایش نظامی" سازمان همکاری شانگهای" در قلمرو تاجیکستان و در نزدیکی مرز افغانستان خودداری کرد. این موضوع ناشی از اختلافات سیاسی میان دوشنبه و تاشکند بر سر مسائل آب و انرژی بوده است.
بررسی ها نشان می دهد ، قزاقستان به عنوان شریک کلیدی تجاری چین در آسیای مرکزی خواهد بود. مقامات دولت پکن از سال 2000 میلادی تابه حال همواره تلاش کرده اند ، با امضا چندین قرارداد همکاری اقتصادی با قزاقستان و اعطاء امتیاز به این کشور نظر مثبت آستانه را مبنی بر عدم حمایت از جدایی طلبان ایغور جلب نمایند. براساس آمار رسمی از سال 1997 تا 2003 میلادی قزاقستان مبلغ 5/4 میلیون دلارتجهیزات وفناوری مخابراتی ، راهسازی و وسایل نقلیه بعنوان کمک بلاعوض محسوب می شود ازچین دریافت کرده است. دولت قزاقستان نیز بارها تمایل خود را برای خرید تسلیحات و مهمات جنگی از چین نشان داده است. دردکترین نظامی قزاقستان که در سال 2007 میلادی به تصویب رسید . هرچند که در این سند مهم نظامی و امنیتی همکاری با روسیه در اولویت قرار دارد اما تاکید ویژه ای بر ضرورت همکاری های امنیتی با چین شده است.
از سوئی دیگر به نظر می رسد ، در حال حاضر، همکاری نظامی چین با سایر کشورهای آسیای مرکزی محدود می باشد. چنانچه در سال 2007 میلادی هنگام دیدار وزرای دفاع چین و ترکمنستان مقرر شده بود که پکن تسلیحات سبک به این کشور ارسال کند. براساس توافق دو طرف دولت چین متعهد شده بود ، پوشاک فرم ارتش ترکمنستان را تامین نماید. در آن زمان پکن به دولت ترکمنستان برای براوردن نیازهای ارتشش پیشنهاد اعطاء اعتباری 3 میلیون دلاری داده بود.
به نظر می رسد ، دولت پکن برای ارایه کمک های نظامی به دو همسایه نزدیک خود در آسیای مرکزی یعنی تاجیکستان و قرقیزستان تمایل زیادی نشان می دهد. چنانچه در سال 2005 میلادی در جریان دیدار وزیر دفاع چین از تاجیکستان دو طرف چند توافقنامه همکاری نظامی امضا کردند. ولی این همکاری هابسیار محدود بود. مقامات پکن و دوشنبه درباره تبادل اطلاعات امنیتی در مورد تهدیدات ترورستی قاچاق مواد مخدر، تسلیحات و فعالیت گروه های سازمان یافته به توافق رسیده بودند . دولت چین در سال های 2003-1993 میلادی مبلغ 15 میلیون دلار به تاجیکستان کمک نظامی کرده است. در ماه آوریل سال 2009 میلادی چین با ارایه کمک اضافی نظامی 5/1 میلیون دلاری به تاجیکستان موافقت کرده بود.
در سال 2002میلادی مقامات چین و قرقیزستان در بیشکک قرارداد همکاری نظامی امضا کردند که براساس آن پکن متعهد به ارایه کمک 2/1 میلیون دلاری نظامی به قرقیزستان شده بود. دولت چین در سال 2008 میلادی مبلغ 700 هزار دلار مهمات جنگی در اختیار ارتش قرقیزستان قرار داد. اما در روابط ازبکستان و چین یک ویژگی وجود دارد که این همکاری هیچ گاه متوازن نبوده است. در سال 2000 میلادی زمانی که چین تصمیم به آغاز همکاری نظامی با کشورهای آسیای مرکزی گرفت تعدادی اسلحه به این جمهوری تحویل داده شد. طبق توافقنامه سال 2009 میلادی میان دولت های پکن و تاشکند، مقامات چین به ازبکستان 7/3 میلیون دلار کمک کردند که برای خرید تجهیزات حفاظتی در پاسگاه های مرزی ازبکستان هزینه شد. بررسی همکاری های نظامی میان ازبکستان و چین نشان می دهد ، به علت کهنه و فرسوده بودن تجهیزات نظامی دوران شوروی ، دولت تاشکند تمایل زیادی برای خرید مهمات جنگی از چین نشان می دهد.
در موضوع آموزش نظامیان آسیای مرکزی در مراکز آموزش نظامی چین مانع جدی زبان وجود دارد . به این دلیل که در مراکز آموزشی نظامی چین تدریس به زبان های چینی و روسی راهندازی شده و مربیان چینی به هیچ یک از زبان های جمهوری های آسیای مرکزی تسلط ندارند. براساس آمار رسمی طی سال های 2005-1990 میلادی تنها 15 افسر ارتش قزاقستان در دانشگاه های نظامی چینی تحصیل کرده اند. این میزان در سال های 2009-2003 میلادی به 65 نفر رسید. در این مدت 30 افسر نظامی از تاجیکستان و قرقیزستان در چین آموزش دیده اند.
انتظار می رود همکاری نظامی چین با کشورهای آسیای مرکزی در آینده بر چهار محور اساسی مبتنی خواهد بود. نخست ، مبارزه با قاچاق مواد مخدر و تحکیم مرزهای مشترک چین با تاجیکستان و قرقیزستان که اخیرا بازار داخلی مصرف مواد مخدر چین را هدف قرار داده ند ، همچنین همکاری چین با این دو کشور نه چند جانبه بلکه دو جانبه خواهد بود. دوم ، احتمال اعزام یک تیپ مشترک صلح بانی متشکل از نظامیان چینی و جمهوری های آسیای مرکزی جهت تامین امنیت در افغانستان می باشد. سوم تقویت همکاری های چین و کشورهای آسیای مرکزی در مبارزه با تروریسم و تجزیه طلبی است. البته تا به حال این مبارزه در حد شعار بوده و کشورهای آسیای مرکزی در زمینه مبارزه با ایغورهای جدایی طلب کار قابل توجهی نکرده اند.
از سوئی دیگر احتمال افزایش روحیه اسلام گرایی افراطی در آسیای مرکزی تحت تاثیر تحولات افغانستان، پاکستان و همکاری این گروه ها با ایغورهای تجزیه طلب در چین می تواند پکن را به همکاری نزدیک با جمهوری های منطقه وادار سازد. اما جمهوری های آسیای مرکزی برای چنین همکاریهای با چین چندان تمایل نشان نمی دهند. و نگران مداخله پکن در امور داخلی خود هستند. در این حال برای چین نیز دفاع از منافع راهبردی می باشد. زیرا در پی افتتاح خط لوله انتقال گاز جمهوری ترکمنستان به چین در سال 2009 میلادی ضرورت حمایت چین از منافع انرژی خود در آسیای مرکزی افزایش یافته است . پکن در فکر تامین امنیت انتقال نفت قزاقستان به داخل قلمرو خویش نیز می باشد که مجموع این عوامل موجب می شود. پکن همکاری نزدیک امنیتی با کشورهای آسیای مرکزی داشته باشد.
در ماه دسامبر سال 2009 میلادی معاون کمیسیون مرکزی چین با وزیر دفاع قزاقستان دیدار کرد. دوکشور بر گسترش همکاری های نظامی و امنیتی تاکید نمودند. حال آن که چین همانند غرب تا به حال مسئله تامین امنیت خطوط انتقال انرژی ، دفاع از منافع شرکت های چینی و اقلیت چینی تبار در جمهوری های آسیای مرکزی را مطرح نکرده است. این در حالی است که سران کشورهای منطقه به بهانه تامین استقلال ملی قصد مشارکت دادن نظامیان چینی در امور امنیتی را ندارند و تحرکات پکن را به دقت و نگرانی دنبال می کنند. از این رو احتمال دارد که در آینده در جهت تامین امنیت خطوط لوله های انتقال انرژی و در بلند مدت ضرورت دفاع از منافع شرکت های چینی واحدهای نظامی مشترکیاز نظامیان جمهوری های آسیای مرکزی و چینی تشکیل شوند.
منبع: Center Asia .RY
گروه ترجمه ایران شرقی – خرداد1389
www.iransharghi.com
برچسب ها : شانگهای ,
توسط : سید سلمان حسینی تاریخ : یکشنبه 89/8/9
Iranian President, Mahmoud Ahmadinejad is almost like character in a movie, a character almost to ‘good’ to be true. He appears to be a custom made adversary for the United States. Is he a creation of the Shanghai Cooperation Organization (SCO)? Does the SCO seek to further entangle us in the Middle East? If it’s true that this is their goal, we seem to be ready and willing to take the bait.
The little known SCO, formed in 2001 as a successor of the Shanghai Five (created in 1996), is much like NATO and includes primarily our traditional adversaries, Russia and China, but other countries are members as well. Currently in addition to Russia and China, the SCO is made up of Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan and Uzbekistan. With observer nations being Pakistan, India, Iran and Mongolia. They conduct joint military operations and hold meetings to further their economic and social interests in the region and the world. Note that Iran is a member with observer status but has a strong desire to become a full member.
Russia has the goal of rebuilding the old Soviet Union and reviving the superpower status that it once had. China wants Taiwan back and by the appearance of the Olympic opening ceremonies, seems to be desperate to impress the world. The problem with these goals is the US and NATO. If the SCO is playing chess with the world, they may be using Iran as a diversion for us to focus our military resources in the Middle East, allowing them to implement their grand schemes of increasing or rebuilding their empires. The payback for Iran would be SCO membership and perhaps the role of dominant player in the Middle East.
If they are able to get us, the US, further entangled in the Middle East with Iraq, Iran and Afghanistan, we will not be in a position to prevent any such moves. With the Olympics winding down, there is nothing left in the way of China’s goals in Taiwan, except the US and NATO of course. What are the next moves for Russia, China and the rest of the SCO?
Since the time of the formation of the SCO in 1996, China and Russia have been devoted to building and modernizing their military forces. These efforts have produced much success particularly in the areas of high tech assaults. Anyone who runs a website knows that the Chinese and Russian military mount an almost constant barrage of cyber-attacks against all computers around the world, searching for vulnerabilities. The Chinese are focusing much attention on building the capability of launching attacks on satellites as well. The capability of taking out satellite networks is of particular concern for the US. Our military has grown increasingly dependent on satellites in the battlefield.
The success of the military buildup in China is due mostly to the funding provided by consumers of Chinese goods in the United States. We have been more than willing consumers of Chinese goods even with the knowledge that the profits are going directly into the build-up of a strong military machine directed at the US. This funding continues, but at a slower pace now that the US economy has begun to fail, which may be part of the grand scheme as well. The military might of the US exists because of our once strong economy. It takes money to build a military machine as capable as ours and our adversaries know it. Any successful assault on us would require an attack on our economy as well.
In recent years China, Russia, and Iran have all taken steps that led up to the decreased value of the US dollar. Not that our own spending policies have not contributed as well. With our financial crisis in full bloom in the US, China and Russia appear to be experiencing booming economies. Is our defeat on the economic front already in progress?
Will World War III be the first way fought without any direct conflict? Will the SCO succeed in defeating the US without ever firing a shot directly at us? It’s possible, as our military might is spread thin and deteriorating, Russia and China are increasing their power and influence, militarily and economically. They are experiencing success with such ease due to our shortsightedness and possibly the willing participation of corporations and politicians that have sold us out.
If it does come down to a fighting war with SCO members, China and Russia, we will be in serious trouble. It won’t be a ‘walk in the park’ as we have experienced with Iraq and Afghanistan. If it happens, it may be the end of us (US) or possibly even the end of the entire world. It is in the best interest of SCO to take us down step-by-step one peg at a time, which is what they seem to be doing. Success for them seems inevitable as we seem to be powerless or unwilling to stop it. Will this be our future? Is this the New World Order? Only time will tell, but we may not have to wait long to find out.
توسط : سید سلمان حسینی تاریخ : یکشنبه 89/8/9
